H AEK μείωσε τη διαφορά από τον Ολυμπιακό στους 9 βαθμούς. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Αρη κάνοντας την καλύτερή του ίσως εφετινή εμφάνιση. Τα εντός των ομάδων κρούσματα δημιουργούν δυσκολίες που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς πριν ένα μήνα. Τίποτα στο πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει ειδικά από τη στιγμή που ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός δεν δείχνει ικανός να λύσει το πιο μεγάλο του εφετινό πρόβλημα: όσο εξακολουθεί να σκοράρει δύσκολα κάθε ματς θα κρίνεται στις λεπτομέρειες. Και είναι πολύ δύσκολο για μια ομάδα να κερδίσει εύκολα το πρωτάθλημα χωρίς εύκολο γκολ.
Προβλήματα αλλά γνωστά
Το 2022 ξεκίνησε για τον Ολυμπιακό άσχημα: και για αυτόν, όπως και για όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο, φοβάμαι πως ισχύει το «κάθε πέρσι και καλύτερα». Η ισοπαλία με τον Απόλλωνα στην Ριζούπολη θύμισε πολύ την ισοπαλία με τον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη. Με μια διαφορά: τότε ο Ατρόμητος ήταν πλήρης. Ο Απόλλωνας χθες πήρε την ισοπαλία έχοντας 15 παίκτες διαθέσιμους, έπαιξε με μια άμυνα που δεν έχει ξαναπαίξει, είχε να αγωνιστεί περίπου ένα μήνα αφού πριν την διακοπή είχαν αναβληθεί τρία του ματς: έκανε ηρωϊκά πράγματα και είχε ως κορυφαίο τον τερματοφύλακα Βέρχουλστ. Αλλά μιλάμε για τον ουραγό της βαθμολογίας: για να πάρει αποτέλεσμα θα χρειαζόταν σίγουρα και λίγη τύχη. Την είχε. Και δεν έκλεψε τίποτα.
Σίγουρα η ισοπαλία του Ολυμπιακού οφείλεται και στις πολλές απουσίες: ο πρωτοπόρος πήγε στην Ριζούπολη χωρίς έντεκα παίκτες. Ενας λόγος της ισοπαλίας (ο λιγότερο προφανής…) ήταν ότι η άμυνά του ήταν πειραματική: η εφετινή ομάδα του Ολυμπιακού, όταν νιώθει ανασφάλεια, δεν μπορεί να πιέσει ψηλά κι αν δεν το κάνει δεν της είναι εύκολο να σκοράρει – αυτός είναι ο βασικός λόγος των πολλών νικών με 1-0 και εντός έδρας. Φυσικά υπήρξαν κι άλλοι λόγοι που έφεραν την ισοπαλία, αλλά δεν μιλάμε για κάτι τυχαίο. Ο Ελ Αραμπί ήταν κακός – κι όταν είναι κακός αυτός άλλος να βρει γκολ εύκολα δεν υπάρχει: παίκτες που τα προηγούμενα χρόνια έδιναν λύσεις (Μασούρας, Μαντί Καμαρά, Εμβιλά κτλ) φέτος δεν το κάνουν. Στην κακή βραδιά των κυνηγών (και ο Τικίνιο ήταν νευρικός ενώ ο Βρουσάι που κακώς έμεινε τόσο πολύ στο γήπεδο ήταν φλύαρος) προστέθηκε και μια κακή βραδιά του Μαρτίνς.
Εκ των υστέρων μπορεί κανείς να πει ότι ο κόουτς κακώς άλλαξε τους Μαντί Καμαρά και Μασούρα: ο Μπουχαλάκης και ο Βρουσάι ήταν χειρότεροι. Κατά τη γνώμη κακώς δεν ξεκίνησε τον Τικίνιο, που ήταν πολύ καλός στο ματς με τον Λεβαδειακό. Σίγουρα η ομάδα χρειαζόταν τον Βαλμπουενά πιο νωρίς: έμοιαζε ακατανόητο ότι εκτελεστής όλων των κόρνερ ήταν για μια ώρα ο Βρουσάι που δεν παίζει ποτέ. Αλλά το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν εμφανώς μια έλλειψη σοβαρότητας: ο Μαρτίνς πιστεύει ότι η ομάδα του περίμενε πως θα είχε πιο εύκολη δουλειά και έκανε λάθος ματς και για αυτό στις δηλώσεις στο τέλος δεν στάθηκε στις χαμένες ευκαιρίες, αλλά μίλησε για το κακό που μπορεί να προκαλέσει ένας γενικότερος εφησυχασμός. Όταν ο εφετινός Ολυμπιακός δεν μπει σωστά σε ένα ματς μπορεί να χάσει και από τον Λεβαδειακό: το έχουμε δει.
Είδαμε επίσης χθες ότι για τον έτσι κι αλλιώς δύσκολο φέτος στο γκολ πρωτοπόρο, η ζωή χωρίς τους Αγκιμπού Καμαρά, Ρόνι Λόπεζ, Ονιεκούρου, Γκάρι Ροντρίγκες και Σισέ δεν θα είναι απλή στην επίθεση. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που και εξαιτίας του Κόπα Αφρικα ο Ολυμπιακός θα το κουβαλάει για καιρό. Η πρόβλεψη ότι στο άδειο Καραϊσκάκη το ματς με τον Αστέρα, που κέρδισε εύκολα τον ΟΦΗ, θα είναι τρομερά δύσκολο είναι η μόνη εύκολη: άλλωστε εύκολο ματς φέτος για τον Ολυμπιακό δεν υπάρχει. Μου κάνει εντύπωση επίσης ότι διαβάζω για μεταγραφές ακραίων μπακ κτλ. Χρήσιμοι είναι όλοι, αλλά η μεγάλη ανάγκη για ενίσχυση είναι στην επίθεση: θα πρεπε καιρό τώρα να ψάχνουν κάποιο με γκολ στο βιογραφικό του. Κι ας παίζει σε οποιαδήποτε θέση.
Αντίδραση και πίστη
Η ΑΕΚ έδειξε στη Λαμία ότι πιστεύει πως μπορεί να διεκδικήσει το πρωτάθλημα και έτσι πρέπει. Πέρασε από εκεί κερδίζοντας με 0-2 κι όσο εύκολα δείχνει το τελικό σκορ. Το πέτυχε γιατί αυτή τη φορά ο προπονητής της είχε μόνο επιτυχημένες εμπνεύσεις: οι απουσίες της Ενωσης δεν φάνηκαν. Ο Αργύρης Γιαννίκης είδε τον Σβάρνα ως δεξί μπακ να μην έχει συμμετοχή στο επιθετικό παιγνίδι, αλλά να αναγκάζει τον Ρόμανιτς να αλλάξει πλευρά. Είδε τον Λιβάι Γκαρσία που έπαιξε στη θέση του Τζούμπερ να ανοίγει το σκορ στο μισάωρο μετά από μια προσωπική προσπάθεια εντός περιοχής, καθώς οι παίκτες της Λαμίας δεν έδιωξαν σωστά τη μπάλα μετά από ένα χτύπημα κόρνερ. Ο Γιαννίκης σωστά διάλεξε τον Ανσαριφάρντ (που έτρεξε το βαρύ αμυντικό κεντρικό δίδυμο των γηπεδούχων) και σωστά αντικατέστησε τον Ιρανό στέλνοντας στην κορυφή της επίθεσης τον δραστήριο Αμραμπάτ να παίξει ως φορ στο τέλος: αυτός βρήκε στο 84΄το 0-2. Η ΑΕΚ είχε τον Πέτρο Μάνταλο σε μεγάλα κέφια, πήρε πολλά από τον Μοχαμαντί και κινδύνεψε ελάχιστα. Οι γηπεδούχοι πίεσαν για ένα δεκάλεπτο (από το 65΄ έως το 75΄), έμοιαζαν να παίζουν με δέκα αφού ο φορ Αραμπούλι ήταν ανύπαρκτος, είδαν τους ακραίους τους μπακ να καταταλαιπωρούνται – και ο Σκόνδρας και ο Σαραμαντάς πέρασαν ένα δύσκολο βράδυ. Οι λίγες τους φάσεις προέκυψαν κυρίως γιατί η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο αγχώθηκε: οι χαμένες ευκαιρίες του Αμραμπατ, του Γκαρσία, του Μάνταλου και του Σιμάνσκι θα μπορούσαν να στοιχίσουν. Αυτή επιθετική τσαπατσουλιά στην τελική προσπάθεια πρέπει να είναι το μόνο παράπονο του Γιαννίκη. Που σωστά πιστεύει πως το πρωτάθλημα δεν τελείωσε. Όπως κι εγώ.
Ανετα και απλά
Την καλύτερη εμφάνιση στη βραδιά έκανε σίγουρα ο ΠΑΟ που κέρδισε τον Αρη με 2-0 και πέρασε τέταρτος. Οι δυο ομάδες είχαν απουσίες, αλλά σημασία σε κάθε περίπτωση έχουν οι παρόντες και το σχέδιο. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ζήτησε γκάζι από την αρχή: ο ΠΑΟ άνοιξε το σκορ νωρίς νωρίς με τον Παλάσιος που νίκησε τον Κουέστα σουτάροντας αρχικά μόνος και στη συνέχεια παίρνοντας και το ριμπάουντ. Το δεύτερο γκολ το πέτυχε ο Αιτόρ στο 82΄κι αφού στο 51΄είχε δοκάρι. Το γρήγορο γκολ αποδείχτηκε καθοριστικό για την εξέλιξη του ματς: ο εφετινός Αρης όταν βρίσκεται πίσω στο σκορ σπανίως αντιδρά σωστά, ενώ ο ΠΑΟ (ειδικά στη Λεωφόρο) όταν προηγηθεί κερδίζει πάντα. Ένα δοκάρι με κεφαλιά του Μπεναλουάλ είχε κι ο Αρης: στη μοναδική του σοβαρή τελική προσπάθεια. Το λες και λίγο. Δυστυχώς για τον Ακη Μάντζιο η αδυναμία της ομάδας να κάνει αποτελέσματα στην Αθήνα στη βαθμολογία πληρώνεται: δεν έχει χάσει φέτος μόνο από τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, αλλά και τον Ιωνικό στη Νίκαια. Η έλλειψη του Καμαρά, που στο ματς κυπέλλου με τον ΟΦΗ είχε κάνει το καλύτερο του ματς, είναι τεράστια.
Τεράστια είναι και η βελτίωση του ΠΑΟ. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Γιοβάνοβιτς παίρνει πολλά από παίκτες που στην αρχή της χρονιάς έλειπαν από την βασική ενδεκάδα. Ο Βιγιαφάνιες είναι ο καλύτερος χαφ εδώ και καιρό. Ο Αϊτόρ τον ακολουθεί σε απόδοση. Ο Παλάσιος βρίσκει σιγά σιγά γκολ: ήταν το μόνο που του έλειπε. Ο Σάντσες και ο Σένκεφελτ άλλαξαν την άμυνα και στην επίθεση δεν υπάρχει η αρχική εξάρτηση από τον Καρλίτος. Ο μόνος αστερίσκος έχει να κάνει με το ότι ο ΠΑΟ έχει δώσει πολλά ματς στη Λεωφόρο: πρέπει να δείξει την πρόοδό του και εκτός έδρας, αλλά όλα δείχνουν πως θα το κάνει. Αν συμβεί αυτό το δεύτερο μέρος της σεζόν του θα είναι αληθινά σπουδαίο. Για ελάχιστες ομάδες του πρωταθλήματος μπορεί να γίνει για την ώρα μια τέτοια πρόβλεψη.
